عفونت تریکومونیازیس در مردان؛ علائم، تشخیص و درمان
تریکومونیازیس (Trichomoniasis) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مقاربتی است که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود. اگرچه معمولاً این عفونت بیشتر در زنان مورد توجه قرار می‌گیرد، اما مردان نیز می‌توانند ناقل و مبتلا به این بیماری باشند. تشخیص و درمان به‌موقع در مردان نه‌تنها برای جلوگیری از عوارض احتمالی بلکه برای قطع زنجیره انتقال نیز اهمیت دارد.
تریکومونیازیس چیست؟
تریکومونیازیس نوعی عفونت انگلی ناشی از موجودی میکروسکوپی به نام Trichomonas vaginalis است. این انگل عمدتاً از طریق تماس جنسی واژینال منتقل می‌شود. در مردان، این عفونت معمولاً مجاری ادراری و گاهی پروستات و اپیدیدیم را درگیر می‌کند. برخلاف زنان، مردان اغلب بدون علامت هستند، اما همچنان می‌توانند ناقل بیماری باشند.
علائم تریکومونیازیس در مردان
در بسیاری از موارد، مردان آلوده به تریکومونیازیس هیچ علائم خاصی ندارند، اما گاهی اوقات ممکن است علائم زیر ظاهر شود:
-
سوزش یا خارش در نوک آلت تناسلی
-
احساس سوزش هنگام ادرار یا بعد از انزال
-
ترشح غیرطبیعی از آلت تناسلی
-
التهاب یا قرمزی ناحیه تناسلی
-
تکرر ادرار یا دشواری در ادرار کردن
از آنجایی که این علائم ممکن است با سایر عفونت‌های ادراری یا بیماری‌های مقاربتی اشتباه گرفته شوند، تشخیص دقیق از طریق آزمایش ضروری است.
راه‌های انتقال تریکومونیازیس در مردان
اصلی‌ترین مسیر انتقال این عفونت، تماس جنسی با فرد آلوده است. حتی در صورت عدم وجود علائم در شریک جنسی، امکان انتقال انگل وجود دارد. برخی راه‌های انتقال شامل موارد زیر هستند:
-
رابطه جنسی بدون استفاده از کاندوم با فرد آلوده
-
استفاده مشترک از وسایل جنسی آلوده
-
تماس غیرمستقیم با ترشحات فرد آلوده در موارد نادر
تریکومونیازیس از طریق بوسیدن، در آغوش گرفتن یا استفاده مشترک از وسایل غذاخوری منتقل نمی‌شود.
عوامل خطر ابتلا در مردان
برخی رفتارها و شرایط می‌توانند خطر ابتلا به تریکومونیازیس را در مردان افزایش دهند:
-
داشتن شرکای جنسی متعدد
-
رابطه جنسی بدون محافظ (کاندوم)
-
سابقه ابتلا به سایر بیماری‌های مقاربتی
-
عدم مراجعه منظم برای چکاپ‌های جنسی
تشخیص تریکومونیازیس در مردان
تشخیص این عفونت در مردان کمی دشوارتر از زنان است، چراکه اغلب بدون علامت هستند. روش‌های تشخیصی شامل:
-
نمونه‌برداری از ترشحات مجرای ادرار برای بررسی میکروسکوپی
-
آزمایش ادرار برای تشخیص DNA انگل
-
آزمایش‌های مولکولی مانند PCR که حساسیت بالاتری دارند
در برخی موارد، پزشک ممکن است از معاینه فیزیکی و بررسی علائم بالینی نیز استفاده کند.
درمان تریکومونیازیس در مردان
خوشبختانه، تریکومونیازیس به‌راحتی با داروهای ضدانگل قابل درمان است. درمان استاندارد معمولاً شامل مصرف خوراکی آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند مترونیدازول یا تینیدازول است. نکات مهم درمانی عبارتند از:
-
مصرف دارو طبق دستور پزشک (معمولاً یک دوز واحد یا دوره ۵ تا ۷ روزه)
-
پرهیز از مصرف الکل همزمان با مترونیدازول به دلیل احتمال بروز واکنش‌های شدید
-
درمان همزمان شریک جنسی برای جلوگیری از انتقال مجدد
-
پرهیز از رابطه جنسی تا پایان دوره درمان کامل
عوارض احتمالی در صورت عدم درمان
در صورت عدم درمان، تریکومونیازیس ممکن است عوارضی در مردان ایجاد کند:
-
التهاب مزمن مجرای ادراری (اورتریت)
-
التهاب پروستات (پروستاتیت)
-
اختلالات باروری در موارد نادر
-
افزایش خطر انتقال سایر بیماری‌های مقاربتی نظیر HIV
همچنین مردان بدون علامت می‌توانند به‌عنوان ناقل خاموش بیماری، آن را به شریک جنسی خود منتقل کنند و باعث ایجاد عفونت‌های مکرر در زنان شوند.
پیشگیری از تریکومونیازیس در مردان
پیشگیری از این عفونت ساده اما بسیار حیاتی است. مهم‌ترین راهکارهای پیشگیرانه شامل:
-
استفاده صحیح و مداوم از کاندوم در تمام روابط جنسی
-
پرهیز از روابط جنسی پرخطر و کنترل تعداد شرکای جنسی
-
انجام آزمایش‌های منظم بیماری‌های مقاربتی
-
گفت‌وگو و شفافیت در مورد سلامت جنسی با شریک جنسی
در صورتی که فردی به تریکومونیازیس مبتلا شده باشد، لازم است تمام شرکای جنسی وی در ۶۰ روز گذشته نیز مورد آزمایش و در صورت لزوم درمان قرار گیرند.
نقش مردان در کنترل چرخه انتقال
یکی از چالش‌های اصلی در کنترل تریکومونیازیس، عدم آگاهی و بی‌علامت بودن عفونت در مردان است. بسیاری از مردان از ناقل بودن خود بی‌اطلاع هستند و به همین دلیل نقش مهمی در انتقال بیماری ایفا می‌کنند. آموزش، آگاهی‌بخشی، و بررسی‌های منظم در مردان می‌تواند نقش بسزایی در کاهش آمار ابتلا و پیشگیری از عوارض در زنان داشته باشد.
جمع‌بندی
تریکومونیازیس در مردان یکی از بیماری‌های مقاربتی شایع اما کمتر شناخته‌شده است که اغلب بدون علائم باقی می‌ماند. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب با داروهای ضدانگل می‌تواند از بروز عوارض و انتقال بیماری جلوگیری کند. با رعایت اصول بهداشت جنسی، استفاده از وسایل محافظت‌کننده و انجام چکاپ‌های منظم، مردان می‌توانند نقش مهمی در پیشگیری از شیوع این بیماری ایفا کنند. در صورت وجود هرگونه علائم مشکوک یا تماس جنسی با فرد مبتلا، مراجعه سریع به پزشک و انجام آزمایش ضروری است.